1 VII
Każdy dzień niech będzie świątecznym dniem miłości i ofiary ze siebie, i dniem radości w służbie Bogu i bliźnim.
2 VII
Modlę się o światło łaski - byś zawsze była w tym świetle, o światło wiary - by było przewodnikiem za dnia i w nocy; o światło miłości - byś w tym ogniu zawsze się paliła.
3 VII
Dziecię Jezus niech ci będzie drogą do Ojca w niebie, Matka Boża nauczycielką kontemplacji, a św. Józef wzorem milczenia i cichej pracy.
4 VII
W służbie Bożej nie wolno się starzeć, ani „pleśnieć”, ani liczyć lat - zawsze trzeba chodzić „w nowości życia”.
5 VII
Bądź świętą - chodź w słońcu Miłości, zawsze w towarzystwie Świętej Rodziny.
6 VII
Cierpienie przeżywane radośnie, to najlepszy majątek na wejście do „radości bez cierpienia”.
7 VII Początek nowenny przed uroczystością NMP z Góry Karmel
Chwałą Karmelu jest Maryja, a znakiem przez który ta chwała się rozszerza i w sercach znaczy – jest szkaplerz.
8 VII
W Karmelu zakorzeniło się życie Eliasza i proroków, i tych wszystkich, którzy podziwiając życie Niepokalanej Dziewicy całkowicie poświęcili się Jej czci w modlitwie, umartwieniu, i w czystości życia.
9 VII
Karmel powinien być przejęty duchem Matki Najświętszej - wina nie mają – wołać trzeba do Pana Jezusa i ta misja modlitwy musi rozgrzewać dusze w Karmelu.
10 VII
Szkaplerz to symbol modlitwy, a modlitwa to podniesienie myśli i serca do Boga, to łączenie się z Maryją.
11 VII
Kto nosi pobożnie szkaplerz, temu Matka Najświętsza wyprasza wielkie łaski, dzięki którym potrafi dobrze żyć, unikać grzechów, a jeżeli w nie wpadnie, pomoże się z nich podźwignąć i wrócić z powrotem do Ojca.
12 VII
Matka Najświętsza odziała Szkaplerzem swoje dzieci, aby w tej szacie miały znak miłości Matki, a przez Nią znak miłości Jezusa.
13 VII
Karmel żyje życiem swej Matki Maryi – modlitwą, ofiarą i miłością bliźniego.
14 VII
Szkaplerz jest znakiem synostwa - znakiem, że jesteśmy dziećmi Bożymi, że uczestniczymy w życiu Bożym i że możemy wołać do Boga – «Abba, Ojcze», a do Maryi – «Matko».
15 VII
Niechże szkaplerz - znak zbawienia, będzie wszystkim drogi, bo w miłości Maryi jest najpewniejsza droga do wiecznej prawdy i wiecznego Życia!
16 VII Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel
O Maryjo, jak niegdyś na Górze Karmel spuściłaś deszcz obfity na wyschłą ziemię, tak i nam „wyschłym” uproś deszcz łaski – wodę Ducha Świętego.
17 VII
Żyj modlitwą, bo Karmel bez modlitwy będzie suchą górą bez owoców.
18 VII
Ćwicz tę drogę cierpienia i radości, bo to nasze niebo na ziemi - Dzieciątko Jezus niech cię tego nauczy - to droga Jego dziecięctwa!
19 VII
Każda cnota musi przejść przez próbę a zwłaszcza przez pokorę, bo ta stawia duszę na swoim miejscu.
20 VII
Najpiękniejszą formę swego życia i relacji z Bogiem bierze Karmel z widzenia Eliaszowego na Górze Karmel.
21 VII
Nie żądaj miłości od drugich ale dawaj miłość, a będziesz „bogata”, bo największym bogactwem jest dawać to, co jest najpiękniejsze. A najpiękniejsza jest MIŁOŚĆ.
22 VII
Niech miłość będzie twoim bogactwem, radością, twoim życiem - ale pamiętaj - także twoją „ofiarą”.
23 VII
Myślę, że obecnie doceniasz już wartość cierpienia, a z czasem je ukochasz, bo ono jest najpewniejszą drogą do Boga.
24 VII
Nie uskarżaj się na cierpienia, ale je kochaj i dziękuj za nie serdecznie, bo one czynią cię podobną do Boskiego Zbawiciela.
25 VII
Niech Pan będzie zawsze twoją miłością, a Dzieciątko Jezus niech cię błogosławi.
26 VII
Roznoś wszędzie radość, bo radość jest „przyprawą” - ochotnego Bóg miłuje a ochotny i radosny Boga miłuje.
27 VII
Kosztowną jest śmierć świętych, ale nie „wybierajcie się” prędko, bo w niebie będziecie wiecznie, a tu potrzeba waszej świętości, by uświęcić siebie i drugich.
28 VII
Miłość, niech będzie królową, która kieruje; pobudką, która uświęca; więzią, która jednoczy was w jeden chór chwały na cześć Dzieciątka i Jego Matki.
29 VII
Niech Boże Dzieciątko wychowuje cię i uczyni dzieckiem Bożym, w którym Ojciec sobie upodobał, na które Duch Święty zstąpił, któremu Jezus Ewangelię swoją powierzył i kazał się uczyć - że jest cichy pokornego serca.
30 VII
Wkładaj w swoją pracę miłość Bożą i wesele Ducha Świętego, a wtedy praca stanie się kontemplacją.
31 VII
Przyjmuj wszystko, co Pan Bóg zsyła z dziękczynieniem, a znajdziesz pokój.
Autor: admin
ŚLADAMI OJCA ZAŁOŻYCIELA
Od 18 maja 2024 r. gościła w Polsce po raz pierwszy nasza s. Consolate od Jezusa Miłosiernego i św. Teresy od Dzieciątka Jezus (Niyibimpa), Afrykanka, która jako lekarz pracuje na co dzień w szpitalu w Musongati (Burundi), prowadzonym przez nasze zgromadzenie. Siostra przybyła do Polski, aby bliżej poznać zgromadzenie, jego historię, Założycieli i miejsca szczególnie związane z ich życiem i działalnością, a także, by poznać siostry.
W Marszowicach i Niegowici...
28 maja br. s. Consolate, razem z s. Zuzanną Masłoń, długoletnią misjonarką w Burundi oraz s. Juliuszą Świerkosz, która służyła nam jako tłumaczka, przybyła do Marszowic, miejsca urodzin o. Założyciela sł. B. o. Anzelma Gądka, by zwiedzić jego Dom Pamięci. Na gości oczekiwała w Marszowicach s. Imelda Kwiatkowska, by opowiedzieć s. Consolacie historię powstania tego szczególnego miejsca. Przedstawiając życie Macieja Józefa oraz dzieje jego powołania do Karmelu, oprowadziła siostry po regionalnej izbie Gądków i galerii pamiątek. W oratorium „Emmanuel”, które w Domu Pamięci jest miejscem modlitwy i skupienia, poleciłyśmy Dzieciątku Jezus, za wstawiennictwem sł. B. o. Anzelma wszystkie nasze intencje. S. Consolate wyraziła je także we wpisie do Księgi Pamiątkowej (w j. francuskim):
Kochany Nasz Ojcze Założycielu,
dziękuję bardzo, za łaskę, że mogłam tu przyjechać, by poznać i zobaczyć, jak i gdzie powstałyśmy jako Zgromadzenie. Powierzam Ci moje życie, troski, kłopoty, powołanie i proszę o szczęśliwą, świętą śmierć. Wstawiaj się za mną o moje uzdrowienie, zawierzam Tobie moje Zgromadzenie, każdą siostrę, i proszą o wierność dla nas.
Polecam Ci także moją rodzinę. Czuwaj proszę nad każdym członkiem rodziny i wstaw się za tymi, którzy potrzebują nawrócenia. Niech miłości panuje rodzinie.
Módl się za mną. Ty widzisz moje potrzeby i pragnienie bycia dobrą siostrą, pragnienie przebaczania, uzdrowienia duchowego i fizycznego (bóle głowy).
Powierzam Ci siostry naszego Zgromadzenia, szczególnie ze szpitala w Musongati, gdzie pracuję obecnie. Niech panuje tam życie braterskie, miłość, zrozumienie. Boskie Dzieciątko Jezus błogosław nam!
W godzinach południowych pojechałyśmy do Niegowici, gdzie nawiedziłyśmy kościół parafialny i pomodliłyśmy się przed słynącym łaskami obrazem NMP Wniebowziętej, pod opiekę której Maciej Józef Gądek, oddany był przez swoją mamę Salomeę, jeszcze przed swoim urodzeniem. Następnie odwiedziłyśmy wspólnotę naszych sióstr. Siostry bardzo serdecznie nas przyjęły, ugościły obiadem i spędziłyśmy razem rekreację, na miłej siostrzanej rozmowie.
W Łodzi
W dniach 14-16 czerwca br. s. Consolate przebywała w domu prowincjalnym w Łodzi, w domu szczególnie związanym z ostatnimi latami życia o. Założyciela, w latach 1960-1969. W tym spotkaniu z o. Założycielem towarzyszyła jej s. Imelda, a w komunikowaniu się wspierały nas swoją znajomością j. francuskiego s. Sylwana Mankus i s. Pelagia Cichawa. S. Koleta Bajda udokumentowała nasze spotkanie pamiątkowymi fotografiami.
S. Consolate zwiedziła muzeum O. Założyciela, galerię pamiątek i fotografii, upamiętnioną celę o. Założyciela oraz dawną kaplicę zakonną; obejrzałyśmy także dokumentalne filmy z jubileuszów Ojca Założyciela, z 1957 i 1967 r. Następnie nawiedziłyśmy cmentarz św. Rocha przy ul. Zgierskiej, gdzie znajduje się pierwszy grób Sługi Bożego, a także groby kilku naszych sióstr. Później udałyśmy się do kościoła karmelitów bosych przy ul. Liściastej, w którego przedsionku znajduje się grób Sługi Bożego z jego doczesnymi szczątkami. W modlitwie poleciłyśmy wstawiennictwu o. Założyciela sprawy Zgromadzenia, dzieł misyjnych oraz każdą siostrę, aby wstawiał się za nami do Dzieciątka Jezus.
Po południu s. Imelda oprowadziła s. Consolate po Archiwum Założyciela w domu prowincjalnym, pokazała niektóre oryginały pism Sługi Bożego, fotografie, albumy i pamiątki, opowiedziała o wykonywanej pracy związanej z opracowywaniem spuścizny i pamiątek.
15 czerwca wieczorem s. Consolate wraz z całą wspólnotą domu łódzkiego miała możliwość uczestniczyć we Mszy św. odprawianej, jak co miesiąc, w intencji beatyfikacji o. Założyciela, w kościele karmelitów bosych. W tym dniu Mszę św. sprawowali: o. Piotr Hewelt OCD i o. Mirosław Treder OCD.
Dla s. Consolate nawiedzenie miejsc związanych z osobą o. Założyciela i modlitwa przy jego doczesnych szczątkach było ważnym wydarzeniem, za co wyrażała swoją wdzięczność. W Księdze Pamiątkowej muzeum, siostra napisała m.in.:
Nasz Ojcze Założycielu, dziękuję bardzo za założenie Karmelu Dzieciątka Jezus. Proszę Cię o łaskę wierności, miłości i uzdrowienia. (...) Wstawiaj się za mną do Pana - przedstawiam ci wszystko, co noszę w moim sercu. Zawierzam ci każdą siostrę karmelitankę. Wstawiaj się za każdą z nich. Nasz Ojcze Założycielu, bądź z nami w każdej chwili wszędzie i nieustannie.
Spotkanie z naszą s. Consolate było również radością i ubogaceniem dla sióstr wspólnoty łódzkiej, mogłyśmy doświadczyć, że Duch Święty działa w Kościele i dzięki Jego darom możliwe jest wzajemne dzielenie się wiarą i miłością.
Boskiemu Dzieciątku chwała i uwielbienie!
Relacja: s. Imelda Kwiatkowska CSCIJ
Myśli Sługi Bożego Anzelma Gądka OCD na czerwiec 2024
1 VI
Przypatrzmy się boleściom zelżonego, zranionego, skrwawionego i otwartego Serca Jezusa, abyśmy zrozumieli, że nie ma większej boleści nad boleść tego Serca, bo nie ma większej miłości nad miłość, którą nas ukochał Zbawiciel.
2 VI
Bóg nigdy nie czuje się tak Bogiem, jak wtedy, gdy do swego Serca zranionego niewdzięcznością, przyciśnie serce grzesznika pokutującego.
3 VI
Pokora, to nie drzewo wysokie, wielolistne i głośno szumiące, ale to słodkie owoce tego drzewa.
4 VI
Z pokory rodzą się wszystkie cnoty domowe: cichość, łaskawość, słodycz, łagodność, dobroć. Pokora, to matka cnót.
5 VI
Człowiek pokorny wzorować się będzie na Tym, który będąc Panem nieba i ziemi, wyniszczył samego siebie aż do śmierci krzyżowej i powiedział o sobie: „Jam jest cichy i pokornego serca”.
6 VI
Najmiłosierniejsze Serce Jezusa – Krwią swą zmywa nasze winy, w Krwi własnej oczyszcza nasze dusze, Krwią swoją podtrzymuje i krzepi nas w ciężkiej życia drodze.
7 VI NAJŚWIĘTSZEGO SERCA PANA JEZUSA
Jezu, prosimy Cię, abyśmy mieli serca czyste i pokorne, abyśmy chodzili za Tobą Boży Baranku w czystości, w tej czystości żyli, umierali i na wieki Ciebie oglądali.
8 VI NIEPOKALANEGO SERCA NMP
Życie Maryi było doskonałym zrozumieniem i pełnieniem woli Najwyższego, stąd też, obejmuje ona czułą miłością tych, którzy Syna Jej krzyżowali, oraz tych, którzy w krzyż wpatrzeni, w Chrystusa uwierzyli.
9 VI
Obejmuj Boga myślą, całym sercem, całą duszą, wszystkimi siłami, a znajdziesz najwyższe szczęście - Boga samego.
10 VI
Gdy kochać będziesz wiele - z najmniejszych czynności uczynisz wielkie.
11 VI
Wczuwaj się w myśli Pana Jezusa, w Jego modlitwę, w Jego ofiarę, w Jego widzenie Boga – i wszędzie roznoś cichą radość Jego miłości.
12 VI
Pokora oka i serca, woli i wykonania jest wielkością, siłą, przed którą kłaniają się Aniołowie, i w której Bóg zaślubia ludzkość.
13 VI
Wzywaj często Ducha Świętego, bo On nie tylko zapali światło w zmysłach – ale mocą swoją umocni cnotą także słabość ciała
14 VI
Bez względu na to, czy masz w rozumie słońce czy ciemności, a w duszy bóle czy radości – śpiewaj zawsze Gloria in excelsis – owocem będzie pokój, Boża obecność i Boża radość.
15 VI
Kochaj Dzieciątko Jezus – kochaj Jego Matkę – naśladuj milczenie św. Józefa – nieś radość Bogu, pokój ludziom, sobie ćwiczenie pokory i miłości.
16 VI
Powierz swoją trudność Panu Jezusowi, a może ona tym samym zniknie, a twoja dusza odzyska pokój.
17 VI
Nie patrz, co czujesz i co cierpisz, ale bądź mężną i proś Ducha Świętego o dar męstwa, by nie załamywać się w trudnościach.
18 VI
Ducha nie należy „ścieśniać”, ale w myśl Kościoła należy go doskonalić i rozszerzać.
19 VI
Boskie Dzieciątko niech ma pełne miejsce w twoim sercu, i niech w nim, w każdym kąciku – śpiewa Mu i przygrywa twoja Miłość.
20 VI
Twoim hasłem niech będzie: Miłość Jego - miłością moją, a droga Jego - moją drogą, przez pokorę i wyniszczenie na Golgotę, nawet do radości duchowego „przeistoczenia” i Zmartwychwstania.
21 VI
Idą dni złe, w których okazać macie, że mocniejsza jest słabość wasza, niż przemoc naszych nieprzyjaciół, umacniajcie się więc w Duchu Świętym.
22 VI
Miłość, choć nie widzi, przecież obejmuje Boga uczynkami świętymi i ofiarą ze siebie.
23 VI
Niech Boże Dzieciątko jednoczy serca wasze ze swoim sercem, aby królestwo miłości w Was panowało.
24 VI
Codzienna radość w służbie Bożej niech ożywia zawsze i wszystkie – w jedności ducha i w czynieniu prawdy w miłości.
25 VI
Dzieciątko Jezus - Zbawiciel, urosło do wysokości krzyża; uwieńczyło go chwałą zmartwychwstania; uczyniło znakiem zbawienia; uwielbiło Ojca i Siebie w Ojcu.
26 VI
Znoś wszystko z miłością, bo to co przykre często jest wielką łaską i nawiedzeniem dobroci Bożej.
27 VI
W towarzystwie Jezusa, Maryi i Józefa znajdziesz skarb ukryty: Boga w duszy swojej i siebie w Bogu - czyli pełną miłość, która cię uszczęśliwiać będzie nawet w męczeństwie.
28 VI
Zawsze uśmiechaj się, zwłaszcza gdy masz jakieś cierpienie.
29 VI
Niech radość, łaska i cnoty codzienne uświęcają cię, a Duch Święty uczy cię kochać, uczy miłości, w której jest wszelka doskonałość.
30 VI
Modlę się, by Duch Święty był sprawcą dziecięctwa Bożego w tobie – pokory, prostoty i ciągłej nowości życia! Masz chodzić w nowości ducha!
Rola Sługi Bożego o. Anzelma Gądka OCD w otrzymaniu „Dekretu pochwalnego” przez Zgromadzenie Sióstr Karmelitanek Dzieciątka Jezus
W dniu 26 maja 2024 r. Siostry Karmelitanki Dzieciątka Jezus z wdzięcznością wspominają 70. rocznicę zatwierdzenia Zgromadzenia na prawie papieskim. Tenże akt prawny dokonał się po 33 latach od założenia pierwszej wspólnoty przez Sługę Bożego o. Anzelma Gądka, karmelitę bosego (1884-1969), przy współudziale Czcigodnej Sługi Bożej m. Teresy Janiny Kierocińskiej (1885-1946), w Sosnowcu 31 XII 1921 r. Wcześniej bowiem biskup częstochowski Teodor Kubina dokonał zatwierdzenia pierwszych Konstytucji (17 II 1933) oraz wydał dekret kanonicznej erekcji Zgromadzenia (22 VII 1935).
Definitywna aprobata Zgromadzenia przez Stolicę Apostolską była dążeniem nie tylko Sióstr, lecz także pragnieniem założyciela, Sługi Bożego o. Anzelma Gądka OCD. Zachowane dokumenty jednoznacznie wskazują, że Sługa Boży, jako ówczesny prowincjał Polskiej Prowincji Karmelitów Bosych, we współpracy z kolejnymi przełożonymi generalnymi Zgromadzenia: m. Georgią od Jezusa i m. Agnes od Niepokalanego Serca Maryi, uczynił wszystko, by Zgromadzenie mogło otrzymać „pieczęć” Stolicy Apostolskiej.
Kontekst historyczny
W 1952 r., w sytuacji nasilającego się reżimu komunistycznego wobec Kościoła w Polsce, zakonom groziła kasata. W rozproszenia znalazło się wiele polskich zgromadzeń czynnych, którym odbierano dzieła wychowawczo-charytatywne. Sługa Boży o. Anzelm uważał, że zatwierdzenie papieskie dla karmelitanek Dzieciatka Jezus stanowiłoby nie tylko ważny krok w ich dziejach, ale w tym momencie także jego prawne zabezpieczenie przed rozwiązaniem przez siły wrogie Kościołowi. Przynaglał więc ówczesną przełożoną generalną m. Georgię Srokę oraz jej wikarię, m. Agnes Grudniewską, by rozpoczęły starania o definitywną aprobatę Zgromadzenia[1].
Mimo doświadczanego we wspólnotach wielkiego ubóstwa i mrocznego czasu prześladowania, Zgromadzenie Sióstr Karmelitanek Dzieciatka Jezus w ciągu ostatnich sześciu lat wzrosło liczebnie prawie trzykrotnie i z 50 członkiń (w 1947), w 1952 r. liczyło ponad 150 sióstr, które pracowały w pięciu polskich diecezjach[2]. Do oficjalnego pisma m. Georgii, z 1 sierpnia 1952 r., adresowanego wprost do Papieża Piusa XII, zostały dołączone w języku francuskim Konstytucje Zgromadzenia, zatwierdzone przez biskupa Teodora Kubinę w 1948 r. oraz załączniki autorstwa o. Anzelma Gądka OCD, jako prowincjała Polskiej Prowincji Karmelitów Bosych. Były to dokumenty zredagowane w języku łacińskim: opinia o Zgromadzeniu oraz Summaria Historia Congregationis. Pisma zostały poprzedzone listem polecającym Biskupa Częstochowskiego Zdzisława Golińskiego z 10 X 1952 r., i złożone w Sekretariacie Prymasa Polski w Warszawie. Kardynał Stefan Wyszyński, dziś Błogosławiony, jako Przewodniczący Episkopatu Polski, w sytuacji niemożliwości swobodnego kontaktu ze Stolicą Apostolską, otrzymał Piusa XII nadzwyczajne upoważnienia do kierowania Kościołem w Polsce[3]. Po siedmiu miesiącach od złożenia pierwszego wniosku Sługa Boży o. Anzelm zdecydował się ponowić pokorną prośbę do Kardynała Prymasa listem z 6 maja 1953 r., argumentując: „Prośbę Zgromadzenia czynię moją i podane przez nie przyczyny uważam za bardzo ważne, tak ze względu na samą łaskę, jak również ze względu na panujące prądy w Rzeczypospolitej, przeciwne Kościołowi”[4].
Natomiast do przełożonej generalnej Zgromadzenia, napisał: „Omadlajcie bardzo waszą sprawę Konstytucji, by stało się rzeczywistością [to], co jest pragnieniem”[5]. Sytuacja kościoła w Polsce stawała coraz bardziej nieprzewidywalna, gdy 25 IX 1953 r. ks. Prymas Wyszyński oraz inni biskupi zostali internowani przez władze komunistyczne, a sprawa zatwierdzenia Zgromadzenia nie została jeszcze załatwiona[6]. Uwiezienie kard. Wyszyńskiego stanowiło dla Kościoła w Polsce długą, trwającą 3 lata bolesną próbę. Instytucjom kościelnym odbierano możliwość prowadzenia dzieł, inwigilowano je i zastraszano. Wiele żeńskich wspólnot zakonnych były przez służby państwowe eksmitowane ze swoich klasztorów, wywożone i komasowane z innymi zgromadzeniami do zorganizowanych obozów pracy lub zamykane w więzieniach[7]. Groziło to także siostrom karmelitankom Dzieciątka Jezus w Sosnowcu, z których każda na podobną okoliczność miała mieć spakowaną walizkę.
Dekret pochwalny z 26 maja 1954 r.
W tej nadzwyczajnej sytuacji Kościoła w Polsce Sługa Boży o. Anzelm Gądek konsultował sprawę zatwierdzenia Zgromadzenia z Sekretariatem Prymasa Polski, z ks. infułatem Teodorem Bensch’em oraz z biskupem Michałem Klepaczem, zastępcy Przewodniczącego Episkopatu Polski i zarazem ordynariuszem łódzkim[8]. Przynaglał następnie m. Generalną, by złożyła w tej sprawie wizytę biskupowi Klepaczowi[9] i u niego podjęła dalsze starania. Ostatecznie właśnie biskup Michał Klepacz, zapoznawszy się z dokumentacją, wydał dla Zgromadzeniu Decretum Laudis[10]. Dokument został wystawiony 26 maja 1954 r., w Roku Maryjnym, i zawierał wyraźny warunek, że Konstytucje są zatwierdzone na dalsze 7 lat i Dekret nabędzie mocy po zatwierdzeniu przez Stolicę Świętą, gdy pozwolą na to odpowiednie warunki zewnętrzne[11].
Dziękczynienie Dzieciątku Jezus
Dla Zgromadzenia tenże akt prawny posiadał oczywisty wysoki walor duchowy i formacyjny, czemu Sługa Boży dał wyraz w swoim przemówieniu do wspólnoty w Sosnowcu 13 lipca 1954 r., gdy zarówno on, jako Założyciel oraz siostry składali Bogu dziękczynienie. W klasztorze sosnowieckim było z tego powodu wielkie święto, ze śpiewem Te Deum w kaplicy. Sługa Boży wypowiedział wtedy z natchnienia modlitwę pochwalno-dziękczynną do Boskiego Dzieciątka, potem jej treść przesłał również do m. Generalnej:
„Bogu naszemu Maleńkiemu,
Synowi Ojca w niebie Jedynemu,
Synowi Niepokalanej na ziemi i Bratu naszemu Najmilszemu,
Dla Chwały Ojca wyniszczonemu,
w posłuszeństwie ukrzyżowanemu
w ubóstwie narodzonemu i pogrzebanemu,
w czystości zmartwychwstania królującemu,
Jezusowi – Chrystusowi – Dziecięciu
w duszach siostrzanych żyjącemu,
pod znakiem Imienia i Dziecięctwa
Założycielowi uświęcającemu,
przez Sukienkę Matki swej Najmilszej prostotą,
pokorą i ofiarną miłością,
w pracy milczącej na wzór Józefa, apostołującemu,
Cześć, dziękczynienie, wierność teraz i zawsze,
w życiu i śmierci, w krzyżu i chwale!…”[12].
Dalsze starania o. Założyciela
Jedna z sióstr zauważyła, iż „zaliczenie naszej rodziny zakonnej do rzędu Zgromadzeń na prawie papieskim, jakby «podwoiło» w Naszym Ojcu zapał do jeszcze większego poświęcenia się i starania około doniosłych spraw formacji i naszego rozwoju”[13].
Jesienią 1956 r. sytuacja polityczna w Polsce nieco złagodniała, kard. Wyszyński został uwolniony z więzienia. Sługa Boży o. Anzelm Gądek, będąc od maja 1957 r. znów prowincjałem, podjął kolejne starania o niezwłoczne przedłożenie w Stolicy Apostolskiej sprawy zatwierdzenia Zgromadzenia[14]. Poprosił o wsparcie mediacyjne o. generała Zakonu, Sł. B. Anastasio Alberto Ballestrero, ocd, któremu przedstawił m.in. aktualny stan Zgromadzenia: „Jak ziarno gorczycy, Zgromadzenie wzrosło zwłaszcza w ostatnim dziesięcioleciu; gdy bowiem w r. 1947 liczyło zaledwie 47 sióstr i 4 domy, dzisiaj liczy 182 członkinie w 15-tu domach rozsianych w 9 diecezjach z płodnym apostolstwem, w ośrodkach robotniczych i w parafiach. Oprócz pracy wychowawczej w 6-ciu domach przeznaczonych dla dzieci, sierot i opuszczonych, 24 siostry nauczają religii w szkołach państwowych, tyleż samo troszczy się o ubogich i chorych, w parafiach pełnią funkcje zakrystianek i organistek i są zajęte chrześcijańską formacją dorastających dziewcząt”[15].
W kolejnym liście do generała Zakonu, Sługa Boży informował: „Kuria Prymasowska w Warszawie wysłała całą dokumentację do Kongregacji pocztą: mam nadzieję, że Kongregacja jest w posiadaniu tych dokumentów. Proszę, Ojcze, zająć się tą życiową kwestią dla dobra Instytutu moich córek. […] Do dziś jednak nie wiemy, w jaki sposób przyjęto zapytanie. Dołączam list Matki Przełożonej Generalnej po francusku, napisała go jak potrafiła najlepiej”[16].
Potwierdzenie Dekretu przez Papieża Piusa XII
Jak wynika z dalszych dokumentów, na skutek możliwej już wizyty i starań kard. Wyszyńskiego w Watykanie, 13 maja 1958 r. zostało skierowane pismo Sekretariatu Stanu do Sekretarza Kongregacji Zakonników, Arcadio M. Larraona, informujące, że Pius XII dnia 7 maja tegoż roku sanował Dekret pochwalny udzielony Zgromadzeniu Karmelitanek Dzieciątka Jezus[17], po czym kard. Valerio Valerii, Prefekt Kongregacji ds. Zakonnych, reskryptem z 12 VI 1958 r., poinformował kard. St. Wyszyńskiego, że Stolica Święta zaliczyła Zgromadzenie Sióstr Karmelitanek Dzieciątka Jezus do zgromadzeń na prawie papieskim z dniem 26 maja 1954 r., czyli od daty wydania Dekretu pochwalnego przez bpa Michała Klepacza[18]. Odpowiedź została przesłana do Prymasa Polski, a ten przesłał jej odpis do biskupa częstochowskiego Zdzisława Golińskiego. W Annuario Pontificio, wydanym przez Kurię Rzymską w 1959 r., Siostry Karmelitanki Dzieciątka Jezus zajmują już miejsce w wykazie zgromadzeń na prawie papieskim[19]. W ten sposób zakończył się proces definitywnego zatwierdzenia Zgromadzenia na prawie papieskim. Ponadto, na prośbę m. Agnes Grudniewskiej, przełożonej generalnej, kard. Stefan Wyszyński, Prymas Polski, 5 XII 1959 r. wydał Dekret kanonicznej erekcji Zgromadzenia, a dla usunięcia wszelkich wątpliwości, swoją nadzwyczajną władzą sanował wszystkie dotychczasowe akty prawne Zgromadzenia[20].
Sługa Boży Ojciec Założyciel, razem z siostrami Zgromadzenia radował się tą wielką łaską i przypominał siostrom o powinności nieustannej wdzięczności Bogu przez wierną i ofiarną służbę Kościołowi.
Opracowała: s. Konrada Z. Dubel, cscij
[1] Por. Archiwum Założyciela w Łodzi (odtąd: AZ), Agnes Zofia Grudniewska, cscij, Wspomnienia, s.
[2] Por. AZ, List o. Anzelma Gądka ocd, do kard. Stefana Wyszyńskiego, Warszawa, 6 V 1953; Decretum laudis, wyd. przez bpa Michała Klepacza, Varsaviae, 26 V 1954, N. 2520/54/P.E.
[3] P#_ednref6or. Archivium Congr. pro Inst. Vitae Consecratae et Soc. Vitae Apostolicae a Roma, sygn. C 158; kopia w: Archiwum Generalnym Zgromadzenia w Markach (odtąd: AG), sygn. A-1, T. III, A-2.
[4] Por. Archiwum Sekretariatu Prymasa Polski w Warszawie. Wydział Spraw Zakonnych. Teczka: SS. Karmelitanki Dzieciątka Jezus (1952-1966), List o. A. Gądka do kard. S. Wyszyńskiego, Warszawa, 6 V 1953.
[5] AZ, List o. A. Gądka do m. Georgii Sroka, Lublin, 18 V 1953.
[6] Por. A. Z. Grudniewska, Wspomnienia.
[7] Por. Ewa Kaczmarek, Dlaczego przeszkadzały? Polityka władz partyjnych i rządowych wobec żeńskich zgromadzeń zakonnych w Polsce w latach 1945-1956, Warszawa 2007, s. 211-276.
[8] Por. AZ, List do m. Georgii Sroka, cscij, [b. m.], 17 II 1954.
[9] Por. AZ, List do m. Georgia Sroka, [b.m.], 1954.
[10] Por. A. Z. Grudniewska, Wspomnienia,
[11] Por. AG, sygn. A-1, Decretum laudis, Varsaviae, 26 V 1954.
[12] Por. AG. Kronika Zgromadzenia Sióstr Karmelitanek Dzieciątka Jezus, t. II, s. 79-80; list do m. Georgii, [b. m., 1954].
[13] AZ, Assumpta Anna Stanek, cscij, Wspomnienia.
[14] Por. A. Z. Grudniewska, Wspomnienia.
[15] AZ, List A. Gądka do o. Anastasio Ballestrero, ocd, Warszawa, 24 VI 1957.
[16] AZ, List A, Gądka do A. Ballestrero, Warszawa, 26 VI 1957.
[17] Por. Segretaria di Stato di Sua Santità al Rev. P. Arcadio Larraona, Segretario della S. Congregazione dei Religiosi, N° 425957, Vaticano, 13 V 1958. Kopia w AZ.
[18] Por. Archivio della Sacra Congregazione dei Religiosi, sygn. C. 158, Prot. N. 480/55, Romae, 12 VI 1958.
[19] Por. Annuario Pontificio per l’Anno 1959, Città del Vaticano, 1959, s. 1563. Kopia w AZ.
[20] Por. AG, sygn. A-1, T.II, Decretum Declaratio canonicae erectionis, N° 6751/59/P, Warszawa, 5 XII 1959; List m. A. Grudniewskiej do kard. S. Wyszyńskiego, Sosnowiec, 27 XI 1959.
Obrazek Dzieciątka Jezus z konstytucjami Zgromadzenia - akwarela s. Marceliny Jachimczak (1954), znajduje się w Archiwum Założyciela w Łodzi.
You must be logged in to post a comment.